5. Праблема мэтавызначэння ў педагогіцы.

Мэта як навук паняцце – прадбачанне ў свядомасці суб’екта выніка, на дасягненне якога накіравана дзейнасць. Мэтавызначэнне ў П. – свядомы пр-с выяўлення і пастаноўкі мэты пед. дз-ці. Мэта выхавання – загадзя вызначанае ўяўленне аб выніку пед. пр-су, аб якасцях асобы, якія неабходна сфарм-ць. У філасофіі вылучаюць 3 падыходы да выбару мэт: 1) ідэалістычны (мэты вызнач-цца богам, які ўносіць сэнс у чал жыццё) 2) іманентны (мэты вызнач унутр патрэбамі ч-ка і з-ць ад індывід прыроды асобы) 3) матэрыялістычны (мэты з-ць ад патрэб гр-ва ў ч-ку з пэўнымі як-мі). Пед мэты бываюць рознага маштабу і утв-ць ступенчатую с-му: 1)вышэйш. ступ (дзярж мэты, грам заказ, стандарт адукацыі), 2) мэты асобных адук с-м і этапаў адукацыі (напр,мэты навуч у агульнаадук школе і на яе асобных узр-нях); 3) мэты навуч па асобн прадмету ці выхав дзяцей пэўн узросту; 4)мэты асобнай тэмы ўрока ці пазакл мерапр-ва.

Мэта выхавання мае дакладна гістарычны характар і змяняецца разам з грамадска-гістарычнай сітуацыяй. Праблема мэты ў гісторыі педагогікі: першабытны лад – забяспечыць існаванне чал-ва шляхам узбраення ч-ка вопытам выжывання, у рабаўладальніцкую і феадальныя эпохі пануючыя класы прыстасоўвалі выхаванне і мэты да сваіх інтарэсаў і выкарыстоўвалі іх для умацавання сваіх прывілей. Прадстаўнікі арыстакратыі атрымоўвалі інтэлектуальнае, ваенна-гімнастычнае і эстэтычнае выхаванне, а прадстаўнікі ніжэйшага саслоўя абмяжоўваліся пераважна падрыхтоўкай да фізічнай працы. У сярэдневякоўе – выхаванне рэлігійнасці. У 19 ст. ствараецца тэорыя “свабоднага выхавання”. На сёння мэта выхавання: фарміраванне ўсебакова і гарманічна развітай асобы, маральна спелай творчай асобы, якая мае здольнасці да самарэалізацыі.

6.Канвенцыя аан і Закон Рб

З часу стварэння Арганізацыі Аб'яднаных Нацый (1945) аб'ектам яе адмысловага клопату і дапамогі заўсёды былі дзеці, іх дабрабыт і правы. Сэнс Канвенцыі аб правах дзіцяці складаецца першым чынам у шырокай прапагандзе неабходнасці абароны правоў і аховы законных інтарэсаў непаўналетніх дзяцей і мабілізацыі рэсурсаў на паляпшэнне іх становішча.

Канвенцыя аб правах дзіцяці прынята ў 20.11.1989 г. Рэспубліка Беларусь падпісала і ратыфікавала Канвенцыю аб правах дзіцяці ў 1990г. Стаўшы ўдзельнікам Канвенцыі, Беларусь заявіла аб сваім абавязальніцтве стварыць у краіне годныя ўмовы жыцця і ажыццяўленне кожным дзіцём усяго комплексу правоў чалавека без дыскрымінацыі. Беларусь павінна не толькі гарантаваць магчымасць для кожнага дзіцяці рэальна карыстацца сваімі правамі, але і забяспечваць належную прававую абарону ў выпадку парушэння правоў, гэта значыць стварыць сістэму, якая ўлічвае інтарэсы дзіцяці.

19.11. 1993г. РБ прымае закон аб прав. дзіцяці. 25.10.2000 г. новая рэдакцыя закона аб правах дзіцяці. у сувязі з прычынамі: *за 12 год пабудавалася свая ўласная сіс-ма адукацыі; *з-за змены канстытуцыі; *у 1996 г. прынята канцэпцыя рэформы школы. Далі азн-не, што такое дзіця і вызначылі ўзрост з нараджэння да 18г.. Права дзіцяці ў РБ.: гл.2 – дзіця і сям’я – адказнасць сям’і за дзіця, абавязкі дзяцей у сям’і, абарона сям’і дзяржавай, правы дзяцей, якія пражываюць асобна ад бацькоў; гл.3 – дзіця і грамадства – далучэнне да нац. і сусветнай к-ры, права на адукацыю, дзіця і рэлігія, права на працу, права на адпачынак, права на аб’яднанне ў грамад. арганізац., права на абарону гонару і годнасці. гл.4 – дзіця ў неспрыяльных умовах і экстрымальных сітуацыях: абарона праў дзяцей, якія засталіся без бацькоўскай апекі; утрыманне і выхаванне дзяцей у дзіцячых установах; правы дзяцей-інвалідаў, дзяцей з недахопамі разумовага або фізіч. раз-ця, абарона праў дзяцей у спец. выхав. установах.

Такім чынам Закон аб правах дзіцяці з’яўляецца юрыдычным гарантам аховы правоў і інтарэсаў асобы, якія датычацца не толькі фізіялагічных патрабаванняў, але псіхалагічных. І таму разглядаецц як маральная аснова абароны правоў і інтарэсаў.