«Қобызым неге сарнайды?...»

Қобызым неге сарнайды? - Ажалдан хабар береді. Сыбызғым неге зарлайды? - Деп тұр ием өледі. Дүниедегі қуаныш,- Бір азғантай жұбаныш. Оның түбі бір налыс, Қайғы мен рахат тел еді. Басқа түскен әрбір іс, He қызықты, не кейіс, Ойласаң, ол - көрген түс, Соғып өткен жел еді. Бақ бермейді есіркеп, У салады жесін деп. Иманың мен жаның жеп, Жерге апарып көмеді. Ақ малтадай езеді, Түбінде сенен безеді, Оны ақылың сезеді, Heгe нәпсің сенеді? Біле тұра талай жан Саудаға салып ар-иман. Алдап берген уынан Көп жұтқысы келеді. Сұлу бетін сүйгізсе, Улатып, жанды күйгізсе, Маңдайын жерге тигізсе, Ешкім әрі жүр демеді. Ac бергенін дейді той, Ол - қасапшы, бұлар - қой, Көп мисызда болмайды ой, Бұл не қылған ел еді!

«Сорлы бұлбұл жазға асық боп...»

Сорлы бұлбұл жазға асық боп, Нұрлы гүлге айтты зар. Көбелек те шамды алам деп, Отқа түстi боп құмар. Жарға ғашық болғаныма Таңданатын түк те жоқ. Жер жаралмай тұрғанында Менде Aсықтың нұры бар. Жан денеме кiргенiнде Бiрге кiрген осы дерт. Жан беретiн дәрiгерiң де, Ем таба алмай қор болар. Менде бар да, тiптi сiзде, Жоқ емес бұл қасиет. Оны өшiрiп бәрiңiз де, Дедiңiздер жауды жар. Алдағанға кеттiң азып, Әпсүн оқып үйренiп, Бердi сайтан дұға жазып, Соны қылдың бойтұмар. Неге жандың, сұм жүрегiм, Өзгелердiң дертi үшiн. Жарды сүй деп, бар тiлегiң, Мен сияқты басқалар. Өзге асықтар қызғанады, Басқалардан өз жарын. Қызғаныштан кiм танады, Бұл сөзiңе кiм нанар? Мен жомартпын жар нұрына, Алса екен деп барша жан. Жетсе көзiң бұл сырыма, Ой өрiсiн қылма тар. Дүние өмiрiн мен сынадым, Ешбiрiнде опа жоқ. Қош, өмiрiм, қош, құмарым, Қош, жәдiгөй, нәпсi қар!

Зұлымдық қылып елді жеп

Зұлымдық қылып елді жеп, Ойладың әбден байырды. Атану үшін мырза деп, Кәріпке бердің қайырды. Құлшылық қылдым деме құр Қобызға жаққан шайырды. Жазалы жаның сезіп тұр Жасырғанмен зайырды. Құдайға пара бересің, Ылақ пен қотыр тайыңды. Жоғалтқандай көресің Ел жылатқан жайыңды. Олай емес, шырағым, Мұның түбі уайым-ды. Параға берген ылағың Ар, иманнан айырды. Елден кешу алмасаң, Жалмауыздай жалмасаң, Тәңіріні малмен алдасаң, Алдыңғы орның дайын-ды!

«Әбден толып жарық ай...»

Әбден толып жарық ай, Жоғарылап өрледі. Таласып жарға байқамай, Нұры кемін көрмеді. Жар киесі атқан соң, Секпіл түсті бетіне. Асылық айтып шатқан соң, Қаяу түсті шетіне. Күн сайын кетті шегініп, Кетіле берді, кетіле. Ұялып әбден жеңіліп, Жете алмады ниетіне. Қабағы ғана қылтиып, Қара салды бетіне. Нұрының мінін ол түйіп, Сонда түсті есіне. Қармақтай белі бүгілді, Таласудан түңілді. Жаны шықты, жығылды, Таласты екен несіне?! Ай өлген соң Күн шықты, Мен жеңемін оны деп. «Айдан гөрі мен мықты, Болмады Айдың жолы»-деп. Біздің жарды көргенше, «Қап, бәлем-ай, сені?!»-деп, «Айша кеміп өлгенше, Тәңір алсын мені»-деп. Күннің нұрлы бетінде, Алты-жеті дағы бар. Уайым сол ниетінде, Көреді-ау деп тағы жар. Жарым нұрын шашты да, Күн бетіне қарады. Күн ұялып қашты да, Тым төмендеп барады. Нұрын сүртіп топыраққа, Зәресі әбден ұшты да, Қашарын білмей қай жаққа, Тығылды жерге түсті де. Менің жарым қандай жар?! - Ай өлді де, Күн қашты. Мағынасын байқаңдар. Сырлы сөзім сырды ашты. Кімге келсе бір бәле - Жар жіберген көлеңке. Жақсылық болса егерде - Жар нұрынан бір сәуле. Бұл әлемнің әр түрлі, Бөлек емес ешбірі. Бәрі де жардың бір сыры; He көлеңке, не нұры.