Менсінбеуші ем наданды

Менсінбеуші ем наданды,

Аќылсыз деп ќор тұтып,

Түзетпек едім заманды,

Өзімді тым-аќ зор тұтып.

Таппадым көмек өзіме,

Көп наданмен алысып.

Көнбеді ешкім сөзіме,

Әдетіне ќарысып.

Жан шошырлыќ түріне

Бәрі бірдей еліріп.

Ұстай алмадым бірін де,

Кекиді кейін шегініп.

Әринемен ел кетті,

Ќоќиланды маќтанды.

Ќуат бітті, күн өтті,

Жарылќа, ќұдай, жатќанды.

Мен-ќажыған арыќпын.

Ќатын, бала ќонағы.

Сендерге де ќаныќпын,

Жұртың анау баяғы.

Жарлы емеспін, зарлымын,

Оны да ойла толғанып.

Жұртым деуге арлымын,

Өзге жұрттан ұялып.

Барымта мен партия —

Бәрі мастыќ, жұрт ќұмар.

Сыпыра елірме, сұрќия,

Көп пияншік нені ұғар? 

Татулыќты, тыныштыќты,

Ќоңыр көрер, кем көрер.

Ұрлыќ пенен ќулыќты

Ќызыќ көрер, өңі енер.

Мұндай елден бойың тарт,

Мен ќажыдым, сен ќажы!

Айтып-айтпай өтті ќарт,

Көнбеді жұрт, не ылажы?

Мен сәлем жазамын,

Қарағым, қалқама.

Қайғыңнан азамын,

Барушы айта ма?

Күн бойы күтемін

Келер деп хабарың,

Қайғырмай не етемін,

Бізде жоқ, назарың.

Көңілге жұбаныш,

Сен едің базарым.

Сенсіз жоқ қуаныш.

Тозды енді ажарым.

Ауру астан болғанда, дау қарындастан,

Мұқаммараз атандым бала жастан;

Мұқаммараз дейтұғын шайтан аты.

Қандай молда қойды екен аямастан?

Не іздейсің, көңілім, не іздейсің?

Босќа әуре ќылмай, шыныңды айт.

Шарќ ұрып, тыныштыќ бермейсің,

Сырласалыќ, бермен ќайт.

Абұйыр, атаќ сол жанда,

Кімді көп жұрт маќтаса.

Ол маќтаудан не пайда,

Көп маќтауын таппаса?

Көп тәңірі атќан маќтай ма,

Ол тәңрі атќан болмаса?

Жоќты-барды шатпай ма,

Көптің өзі оңбаса?

Маќтау-жел сөз жанға ќас,

Ќошаметшіл шығарған.

Бір маќтаса боќтамас

Ел табылса, ќұмарлан.

Жұрттың бәрі сөз сатќан,

Сатып алып не керек?

Екі сөзді тәңірі атќан —

Шыр айналған дөңгелек.

Сатып алма, сөз сатса,

Ол асылды аңдамас.

Б. ...байы — аќша,

Ер жаќсысын таңдамас.

Мен — маќтанның ќұлы емес,

Шын аќылға зорлыќ жоќ.

Антұрған көп пұл емес,

Өлім барда ќорлыќ жоќ.

Өмір дүние дегенің

Ағып жатќан су екен.

Жаќсы-жаман көргенің,

Ойлай берсең у екен.

Нұрлы аспанға тырысып өскенсің сен

Мен-мен, кердең, қайғысыз ер көңілмен,

Жазғытұрым жасырып жердің бетін,

Жасыл шөппен, бой жеткен егінмен тең.

Сонан бері рахымсыз көп жыл өтті,

Орақ келер, орылар мезгіл жетті.

Жылы менен суықтың бәрін көріп,

Қайран көңіл қайыспай қайрат етті.

Ауыр ойды көтеріп ауырған жан,

Қайғы, қасірет жүзіңе белгі салған;

Дәні толық, басы үлкен егіндей-ақ,

Сенің де басың имек жерге таман.

Өлейін деп өлмейді өлерлік жан,

Әсте өлмейді білгендей қылық қылған.

Ажал келіп бас салса, жанды ұрласа,

Өмір қайда, сен қайда, соны да ойла.

Адамзат_— бүгін адам, ертең топырақ.

Бүгінгі өмір жарқылдап алдар бірақ.

Ертең өзің қайдасың, білемісің,

Өлмек үшін туғансың, ойла, шырақ.