
- •Spis treści
- •1.Literatura w latach 1822-1830.
- •1.1 Spór klasyków z romantykami.
- •Twórczość literacka w latach 1822-1830
- •2.Literatura w okresie powstania listopadowego.
- •3 Twórczość literacka w latach 1831-1864.
- •3.1 Emigracja.
- •3.2 Literatura krajowa po 1831 roku.
- •Literatura krajowa po 1831 roku.
- •4.Pisarze I poeci okresu romantyzmu.
- •5.Inne ważne postacie epoki.
- •6.Popularne gatunki literackie.
- •7.Popularne motywy.
Romantyzm.
Literatura polska okresu romantyzmu – epoka w historii polskiej literatury zawarta w ramach czasowych 1822-1863.
Spis treści
1 Literatura w latach 1822-1830
1.1 Spór klasyków z romantykami
1.2 Twórczość literacka w latach 1822-1830
2 Literatura w okresie powstania listopadowego
3 Twórczość literacka w latach 1831-1864
3.1 Emigracja
3.2 Literatura krajowa po 1831 roku
4 Pisarze i poeci okresu romantyzmu
5 Inne ważne postacie epoki
6 Popularne gatunki literackie
Popularne motywy
1.Literatura w latach 1822-1830.
1.1 Spór klasyków z romantykami.
1.2 Twórczość literacka w latach 1822-1830.
Decyzją Kongresu wiedeńskiego z 1815 roku z części terytorium Księstwa Warszawskiego utworzono Królestwo Polskie, autonomiczny kraj zamieszkiwany przez Polaków, ale związany unią personalną z Rosją. Rosyjski car Aleksander I został królem Polski. Spotkało się to z aprobatą większej części polskiego społeczeństwa, ponieważ car uchodził za liberała i dzięki wysokiej kulturze oraz urokowi osobistemu umiał zjednywać sobie ludzi. Równocześnie Polacy wyrażali radość, że nazwa Polska nie została całkowicie wymazana po klęsce Napoleona i armii Księstwa Warszawskiego w kampanii 1812 roku. Szybko jednak okazało się, że prawdziwym celem cara nie jest autonomia, ale stopniowe podporządkowanie Królestwa Polskiego Rosji. Na porządku dziennym było łamanie konstytucji, a sytuacje między rosyjską władzą a polskim społeczeństwem dodatkowo zaogniało brutalne i niezrównoważone zachowanie carskiego brata Konstantego. W 1819 roku wprowadzono cenzurę, czego efektem było zamykanie czasopism oraz zakaz druków niektórych książek , takich jak Śpiewy historyczne Juliana Ursyna Niemcewicza, czy Pielgrzym z Dobromila Izabeli Czartoryskiej. Wśród młodych ludzi zaczął się rodzić opór.
Literatura w pierwszych latach istnienia Królestwa Polskiego zdominowana była początkowo przez twórców wywodzących się z poprzedniej epoki oświecenia. Jednak stopniowo z Zachodu zaczęły docierać informację o nowych prądach artystycznych poprzez przywożone z zagranicy czasopisma i książki, ale także dzięki miejscowej prasie (m.in. Pamiętnik Warszawski). Wydarzeniem literackim w tym okresie było opublikowanie przez Kazimierza Brodzińskiego w 1818 roku rozprawy O klasyczności i romantyczności tudzież o duchu poezji polskiej w której obok rzetelnej informacji o romantyzmie poddał krytyce twórczość pisarzy oświeceniowych – klasyków. Wywołało to ripostę klasyków. Jeden z nich Jan Śniadecki w rozprawie O pismach klasycznych i romantycznych wyraził zaniepokojenie o dzieło epoki oświecenia i zarzucił romantykom pochwałę zacofania, ciemnoty i zabobonów. Spowodowało to spór klasyków z romantykami, który z pozoru dotyczył literatury, a w rzeczywistości dotykał spraw szerszych (m.in. stosunek do zaborców). W 1820 roku Stanisław Kostka Potocki wykpił romantyczne urzeczenie średniowieczem w Podróży do Ciemnogrodu. Krytycznie o tym kierunku wyrażali się też inni twórcy klasycystyczni m.in. Kajetan Koźmian, Ludwik Osiński. Mimo to jednak romantyzm zyskiwał coraz większe powodzenie szczególnie wśród młodego pokolenia i z czasem stał się dominującym kierunkiem polskiej literatury. Spośród krytyków literackich zwolennikami nowych prądów w literaturze byli Franciszek Morawski, Franciszek Wężyk, Leon Borowski, Maurycy Mochnacki i inni. Franciszek Salezy Dmochowski w sporze klasyków z romantykami zajął postawę neutralną. Spór klasyków z romantykami trwał z większym lub mniejszym nasileniem do roku 1830.