Dialekt chełmińsko-kociewsko-warmiński.

Dialekt chełmińsko-kociewsko-warmiński – zespół młodszych gwar uznawanych przez część dialektologów za odgałęzienie dialektu wielkopolskiego, natomiast przez inną część uczonych traktowany jako odrębna jednostka dialektologiczna. Obecnie gwara warmińska, gwary ostródzkie i gwary lubawskie zaliczane są raczej do gwar dialektu mazowieckiego ze względu na silny wpływ sąsiednich gwar północno-wschodnich.

Powstał na skutek napływu między XV a XVII wiekiem ludności polskiej z Wielkopolski, Kujaw i Pałuk, mówiącej gwarami dialektu wielkopolskiego na słabo zaludnione tereny objęte panowaniem zakonu krzyżackiego, który zdziesiątkował zamieszkującą tam wcześniej ludność autochtoniczną. Napływ polskich osadników na ziemię dobrzyńską oraz ziemię chełmińską wcześniej zamieszkane przez zdziesiątkowaną ludność pochodzenia mazowieckiego zaowocował powstaniem tam gwar chełmińsko-dobrzyńskich. Napływ polskich kolonistów na tereny zamieszkane wcześniej przez kaszubskich Pomorzan spowodował ukształtowanie się gwar Kociewia. Podobnie osiedlenie się polskiej ludności na Warmii zamieszkanej wcześniej przez bałtyjskich Prusów doszczętnie wytępionych lub zgermanizowanych przez Krzyżaków doprowadziło do powstania gwary warmińskiej.

Dialekt chełmińsko-kociewsko-warmiński to dialekt o właściwościach zbliżonych do wielkopolskich (przede wszystkim nie występuje w nim mazurzenie), ale posiada też wiele cech mazowieckich, zwłaszcza gwara warmińska.

Dialekt mazowiecki

Dialekt mazowiecki (dialekt mazowieski, gwara mazowiecka) – jeden z dialektów języka polskiego. Dialekt mazowiecki obejmuje pn.-wsch. oraz środkową część Polski i jest najbardziej odrębnym z dialektów polskich (poza kaszubskim uznawanym także za osobny język) i zarazem najbardziej ekspansywnym. W dialekcie mazowieckim występuje mazurzenie, fonetyka międzywyrazowa nieudźwięczniająca (ubezdźwięcznienie spółgłosek przed samogłoskami w nagłosie następnego wyrazu). Z innych ważniejszych cech należy wymienić asynchroniczną wymowę spółgłosek wargowych palatalnych (zmiękczonych). Największą odrębnością fonetyczną charakteryzują się Kurpie. Cechy charakterystyczne to m.in.:

-wymowa grup głosek ke, ge jak kie, gie, a kę, gę jak ke, ge (np.: nogie, rękie, kedy, kerować)

-brak zmiękczenia głoski l (a więc: lytr, lysa, lymuzyna);

-w zakresie fleksyjnym – końcówkę narzędnika liczby mnogiej –mi wymawia się –my.

Obecnie rzadko używa się dialektu mazowieckiego, na Mazowszu mówi się przeważnie językiem literackim.

Dialekt mazowiecki początkowo miał swoje korzenie na terenie województwa płockiego. Wydłużony kształt tego regionu ciągnie się pasmowo od okolic Łęczycy i Piątku na północ aż poza Sierpc, sugeruje od razu, że nie jest to teren językowo jednorodny. Różnice dotyczą zwłaszcza krańców północnych i południowych, gdzie kształtowanie się stosunków językowych dokonywało się w odmiennych warunkach i pod wpływem innych czynników sprawczych. Mniej zróżnicowane okazują się pogranicza wschodnie i zachodnie, gdyż należy jedynie wyodrębnić wąski pas wsi położonych poza linią Skrwy (zwłaszcza w jej górnym biegu), który charakteryzuje się znaczną odrębnością systemową i przynależy językowo do tzw. gwar dobrzyńskich. Na lewym brzegu Wisły różnice między częścią wschodnią a zachodnią mają charakter raczej ilościowy niż jakościowy[2]

Według ustaleń historyków osadnictwa, najstarsze ślady zasiedlenia na tym terenie skupiają się w obrębie tzw. Niziny Mazowieckiej po Pułtusk, Płock, Grójec i Czersk. Z tego powodu Wisła nie stanowiła tu pierwotnie bariery językowej, a rozciągające się po obu jej stronach gwary należały do tego samego zespołu językowego, nazywanego dialektem mazowieckim. Stanowiły, więc one pierwotnie centrum wytwarzania innowacji, które następnie ekspandowały we wszystkich kierunkach.

Ze względu na przynależność w okresie zaborów północnej części historycznej Małopolski do Królestwa Polskiego, wiele cech dialektu mazowieckiego przejęły także tamtejsze gwary (lubelskie, radomskie, kieleckie).

Cechy dialektu mazowieckiego:

1.Ustalenie się na miejscu prasłowiańskiego zgłoskotwórczego l grupy oł z poprzedzającą spółgłoską miękką w wyrazach takich jak wiolna (on) miołł, piołł[3].

2.Ubezdźwięcznianie końcowej spółgłoski wyrazu w pozycji przed samogłoskami lub spółgłoskami r, ł, ł, m, n, ń rozpoczynającymi następny. Podobnie też przed ruchomą końcówką osobową w formach czasownika, np. posetem, zjatem, ukratem, śatem.

3.Rozwój spółgłosek dziąsłowych sz, ż, cz, di w s, z, c, dz, czyli tzw. mazurzenie, np. żyto, cysty, kasa itd. Nie dotyczy to tej głoski, która w ortografii odnawiana jest znakiem rz, a więc kszys, pszyset, drzewo.

4.Stwardnienie (w pozycji przed), skutkiem czego wyrazy typu lipa, malina wymawia się niemal jak lypa, malyna.

5.Rozłożenie artykulacji spółgłosek wargowych miękkich p, b, w, f, m na połączenia pj, bj, wj, fj, mj, a nawet w niektórych regionach Mazowsza na pś, bź, wź, fś, mń lub grupy ze spółgłoską ch miękkie, np. pjana – pśana – pchiana, wjino – wźino – whino, mjasto – mńasto, mjeśunc – mńeśunc itd. Ponieważ niektóre z tych grup mogą podlegać następnie uproszczeniom, usłyszeć też można realizacje typu ńasto "miasto", kańeń "kamień" (ona) ńała "miała" itp. Unikanie tej cechy gwarowej prowadzi do hiperpoprawnego zastąpienia ń przez miękkie m w wyrazach takich jak nitka, nisko, śnieg, które przybierają postać mitka, misko, śmiek. W związku z wymową spółgłosek wargowych miękkich pozostają też powszechne na tym terenie realizacje typu śfyńa, śfat, śfeca, ćfartka, ńedźweć itd., oraz końcówka narzędnika liczby mnogiej -amy, np. z namy, nogamy, polarny[4] i zaimki me "mnie" oraz my "mi", np. tak me dusi, tak "my kazał".

6.We fleksji rzeczownika zwraca przede wszystkim uwagę występowanie końcówki -oju w celowniku liczby pojedynczej na rodzaj męski, np. synoju, dzieciakoju, chłopoju itd.

7.Przejście y w i, np. dim, ribi, sin, bik itp. Nie miękczy ono poprzedzającej spółgłoski.

8.W odmianie czasownika zachowana jest końcówka -wa, wywodząca się ze staropolskiej liczby podwójnej. Ma ona jednak znaczenie liczby mnogiej, np. pobudujewa śe, pójdziewa, zjewa, chodźwa, posiedźwa itd.

9.Czasowniki takie jak siać, śmiać się, lać, wiać itp. mają w 3 os. liczby mnogiej czasu przeszłego postać (oni) sieli, śmieli się, leli, wieli itp., co wynika z analogii do wzoru (oni) mieli, powiedzieli, krzyczeli itd.

10.Brak znaczeniotwórczej opozycji między twardymi i miękkimi spółgłoskami k, g. Skutkiem tego przymiotniki drogie, polskie brzmią tak samo jak rzeczownikowe formy (na) drogę (za) Polskę. W zależności od wsi możliwe są dwa typy realizacji, np. drogie (żyto), polskie (ludzie), wyset na drogie, walcył za Polskie albo przeciwnie drogę (żyto), polske (ludzie), wyset na drogę, walcył za Polskę. To samo dotyczy połączeń ki i gi, tj. kij zginuł albo kyj zgynuł Spółgłoska ch w grupie chy jest zawsze miękka, np. muchi, suchi, fartuchi, chiba itd. Mniej konsekwentnie zdarza się to w połączeniach che lub chę, np. za uchiem, ze Stachiem, trochie, s chieńću (z chęcią).

11.Zmiana a na e: a) W grupie ra rozpoczynającej wyraz, np. redlo, remię, redzće, rek, b) w grupie ja-, np. jerzmo, jegoda, jek, c) w środku wyrazu w grupie ar w formach czasu przeszłego takich czasowników jak on ter(ł), der(ł), umer(ł), podper(ł) i odpowiednich rzeczownikach, np. tertak, d) w wyrazach typu powjedać, wjetrak, zawjesy, śnijedańe itp.

12.Spłynięcie się kontynuantów staropolskiego a długiego i krótkiego w jedną samogłoskę a, podobnie jak się to stało w języku ogólnopolskim, np. (on) ma, gada, siada, prawda, babka, sad itd.

13.W przeciwieństwie do tego dawne samogłoski długie e, o uległy podwyższeniu artykulacji w kierunku i, u jednak w pierwszym etapie nie zrównały się z nimi w pełni. Do niedawna nie było tu, więc wymowy typu śić "sieć", brzyk "brzeg", vus "wóz".

14.Specyficzny rozwój samogłosek nosowych, z których tylna (np. ogólnopolskie ą) przeszła w u, np. dump, kunt, sund, pjunty (oni) jadu drogu s taku staru babu. Przednia samogłoska nosowa (por. ogólnopolskie ę) rozwinęła się tu we wszystkich pozycjach w a, np. gamba, zamby, pjańć, tandy, ja ida, moga, wjidza chałupa. Stan ten był widoczny jeszcze w latach trzydziestych XX wieku.

Jednakże powstawanie częściowo odrębnych typów języka etnicznego, jakimi są dialekty, jest długotrwałym i skomplikowanym procesem historycznym. Dlatego też przedstawiony tu zespół cech składa się z szeregu właściwości niewspółrzędnych chronologicznie i o, niejednakowych zasięgach. Wytwarzane stopniowo w różnych epokach innowacje dialektalne rozszerzają się, bowiem na tereny sąsiednie w zależności zarówno od czynników wewnątrzjęzykowych, jak i zewnętrznych, tj. takich jak szlaki kolonizacyjne i handlowe, zmieniające się układy administracyjne, które umożliwiają lub też utrudniają kontakty międzyludzkie i wreszcie historia polityczna narodu. Toteż wytyczenie dokładnych granic dialektu jest praktycznie niemożliwe, a wszystkie przytaczane w podręcznikach linie podziału mają walor schematu orientacyjnego. Na omawianym obszarze za taką umowną granicę dialektu mazowieckiego można uznać linię od Gostynina po Rawę Mazowiecką. Na południe od niej ciągną się gwary łęczyckie.