5. Праблема мэты ў гісторыі педагогікі. Мэта выхавання ў сучаснай школе.

Мэта выхавання –ідэальнае прадбачанне пра вынік дзейнасці.

Мэта аб’ектыўна (бо з’яўляецца ў рэальнасці ў аб’ектыўным асяроддзі) і суб’ектыўна (бо нараджаецца ў свядомасці чалавека і мае індывідуальныя прыкметы)

Мэта выхавання мае дакладна гістарычны характар і змяняецца разам з грамадска-гістарычнай сітуацыяй.

Праблема мэты ў гісторыі педагогікі: у рабаўладальніцкую і феадальныя эпохі пануючыя класы прыстасоўвалі выхаванне і мэты да сваіх інтарэсаў і выкарыстоўвалі іх для умацавання сваіх прывілей. Маёмасныя і немаёмасныя класы атрымоўвалі зусім рознае выхаванне. Прадстаўнікі арыстакратыі атрымоўвалі інтэлектуальнае, ваенна-гімнастычнае і эстэтычнае выхаванне, а прадстаўнікі ніжэйшага саслоўя абмяжоўваліся пераважна падрыхтоўкай да фізічнай працы. У сярэдневякоўе – выхаванне рэлігійнасці. У 19 ст. ствараецца тэорыя “свабоднага выхавання”.На сёння мэта выхавання: фарміраванне ўсебакова і гарманічна развітай асобы, якая высока ставіць ідэалы свабоды, справядлівасці, мае навуковыя погляды на навакольны свет.

Мэты выхавання вызначаюцца: Узроўнем эканамічнага развіцця, тэмпамі навукова-тэхнічнага і сацяльнага праграсу, узроўнем развіцця пед. Тэорыі і практыкі, ступені падрыхтаванасці пед. Кадраў і ўроўнем развіцця дзяцей і гд.

Узроўні мэтавызначэння: 1. Ідэальнае выхаванне (усебакова і гарманічна развітая асоба), 2. Выхаваўчыя імкненні і задачы выхавання (фарміраванне рознабакова развітай, маральна сталай асобы навучэнца, якая дасягаецца праз задачы: патрыятызм і нацыянальная свядомасць, фарміраванне грамадзянскасці, падрыхтоўка да самастойнага жыцця, заказ грамадства),3. Мэта жыцця асобнага чалавека

У сучаснай школе асноўным зместам выхавання з’яўляецца авалоданне навуковымі ведамі аб развіцці прыроды і грамадства. Усебаковае: разумовае выхаванне, фізічнае выхаванне, маральннае выхаванне, якія павінны спалучацца з развіццём творчых схільнасцей. Гарманічнае – усе бакі асобы павінны фарміравацца адначасова і ў цеснай сувязі паміж сабой. Школа павінна выхоўваць у іх індывідуальную прыгажосць, асобную своеасаблівасць, творчы падыход да выканання любой справы.Развіццё вучняў, яго ўсебаковасць і гарманічнасць залежыць ад настаўніка: 1) настаўнік павінен добра ўсведамляць канкрэтную ролю свайго прадмета ва ўсебаковым развіцці навучэнцаў; 2)розныя формы пазакласнай навуч-выхав. работы. А таксама наяўнасць адпаведных матэрыяльных умоў.

6. Канвенцыя аан і закон Рэспублікі Беларусь "Аб правах дзіцяці" як юрыдычная і маральная аснова абароны правоў і інтарэсаў дзяцей.

З часу стварэння Арганізацыі Аб'яднаных Нацый (1945) аб'ектам яе адмысловага клопату і дапамогі заўсёды былі дзеці, іх дабрабыт і правы. Сэнс Канвенцыі аб правах дзіцяці складаецца першым чынам у шырокай прапагандзе неабходнасці абароны правоў і аховы законных інтарэсаў непаўналетніх дзяцей і мабілізацыі рэсурсаў на паляпшэнне іх становішча.

Рэспубліка Беларусь падпісала і ратыфікавала Канвенцыю аб правах дзіцяці ў 1990г. Стаўшы ўдзельнікам Канвенцыі, Беларусь заявіла аб сваім абавязальніцтве стварыць у краіне годныя ўмовы жыцця і ажыццяўленне кожным дзіцём усяго комплексу правоў чалавека без дыскрымінацыі. Беларусь павінна не толькі гарантаваць магчымасць для кожнага дзіцяці рэальна карыстацца сваімі правамі, але і забяспечваць належную прававую абарону ў выпадку парушэння правоў, гэта значыць стварыць сістэму, якая ўлічвае інтарэсы дзіцяці.

Права дзіцяці ў РБ.: гл.2 – дзіця і сям’я – адказнасць сям’і за дзіця, абавязкі дзяцей у сям’і, абарона сям’і дзяржавай, правы дзяцей, якія пражываюць асобна ад бацькоў; гл.3 – дзіця і грамадства – далучэнне да нацыянальнай і сусветнай культуры, права на адукацыю, дзіця і рэлігія, права на працу, права на адпачынак, права на аб’яднанне ў грамадския арганізацыі, права на абарону гонару і годнасці. гл.4 – абарона праў дзяцей, якія засталіся без бацькоўскай апекі; утрыманне і выхаванне дзяцей у дзіцячых установах; правы дзяцей-інвалідаў, дзяцей з недахопамі разумовага або фізічнага развіцця, абарона праў дзяцей у спецыяльных выхаваўчых установах.

Такім чынам Закон аб правах дзіцяці з’яўляецца юрыдычным гарантам аховы правоў і інтарэсаў асобы, якія датычацца не толькі фізіялагічных патрабаванняў, але псіхалагічных. І таму разглядаецц як маральная аснова абароны правоў і інтарэсаў.