Peyğəmbərlər İslam peyğəmbəri (s) həqiqətinin tülusu üçün zəmin yaradır

İslam Peyğəmbərindən (s) öncəki peyğəmbərlərin risalət və kitabları son peyğəmbərin zühuru və hüzuru üçün müqəddimədir. Belə ki, bəşəriyyət məhz peyğəmbərlər vasitəsi ilə yüksəliş xəttində hərəkətə başlayır, layiq kamala çatır. Bəli, onlar əhd etmişlər ki, Əhli-beytin (ə) kökü yə’ni Məhəmmədin (s) zühuru üçün zəmin yaradıb, ona sabit münasibətdə qalacaqlar. Həzrət Əli (ə) buyurur: “Heç vaxt öz xalqını peyğəmbər və kitabsız, yetərli dəlilsiz qoymamışdır... Bütün peyğəmbərlərdən İslam peyğəmbəri (s) üçün əhd alınmışdır.”¹⁴⁷ İslam peyğəmbəri (s) buyurur: “Biz dünyaya bütün peyğəmbərlərdən və ümmətlərdən sonra gəldik. Axirətdə isə ön cərgədə hamıdan qabaqdayıq.”¹⁴⁸ Şiə və sünni kitablarında həzrətin dilindən belə nəql olunur: “Adəm və ondan sonrakı bütün insanlar Qiyamət günü mənim bayrağım altındadır.”¹⁴⁹ Bəli, Əhli-beytin (ə) vücud və mə’rifət tutumu hamıdan üstün olduğu üçün bütün həqiqətlər onlarda özünü göstərir. Sünni mənbələrində oxuyuruq: “Allahın bütün peyğəmbərlərdən sonrakı seçilmişləri şəxsiyyət və mə’nəviyyat baxımından hamıdan önə keçmişlər və onlar kimisi yoxdur.”¹⁵⁰

Meyvə işdə cücərsə də budaqdan

Son məqsəd budaq yox, meyvədir inan.

Bu öncüllüyün, mə’rifətin səbəbi budur ki, onlar Allahın iradəsi ilə başlanğıc və sondurlar. Varlığın başlanğıcı, vaciblə mümkün arası bərzəx, dünya və axirətdə son həmin zümrədir. İmam Hadi “Camieyi-kəbirə” duasında bu həqiqətə belə işarə edir: “Allah varlıq və həqiqətlərə sizin vasitənizlə həyat verdi. Sizin vasitənizlə də başa çatdırar... Xalqın qayıdışı sizə doğrudur və hesabları sizin öhdənizədir.”¹⁵¹

Demək, söhbətimizin əvvəlində qeyd olunduğu kimi, bütün peyğəmbərlər Əhli-beytin (ə) dünyada təcəlla və insanlar arasında hüzuru üçün zəmin yaratmışlar. Bu böyük şəxsiyyətlər fərqli zaman, məkan və məqamlarda ilahi mərhəmət qülləsindən təbiət vadisinə nazil olmuşlar ki, Allahla məxluq arasında kamil rabitə yaransın, bütün insanlara xəbərdarlıq başa çatdırılsın.

Məhəmməd nurunun doğuşu ilə Qiyamət sübhü

Əslində onların bu torpaq səyyarəyə gəlişi zaman baxımından varlıq günəşinin qürub vaxtına təsadüf edir. Həmin vaxtdan varlıq əsri başlayır. Kainat eniş yolunu gedir. Həzrət Peyğəmbərin (s) və Əhli-beytin (ə) zühur dövrü, xüsusi ilə imam Mehdinin (ə) həyatı başa çatdıqdan sonra varlıq günəşi qüruba yönəlir. Bütün varlıq mütləq məhvə üz tutur. Birinci zülmətdən milyon illər keçmiş ikinci zülmət başlayır. Bu barədə Allah-təala buyurur: “Bu gün hökm sahibi kimdir?”¹⁵²

Qur’ani-məcidin tə’birincə, həmin an Qiyamət başlayır. Qiyamət günü gecəsi olmayan nəhayətsiz bir gündür.

Heç bir ayə və rəvayətdə “Qiyamət gecəsi” tə’biri yoxdur. İstənilən mənbədə “başqa dünya” deyərkən Qiyamət günü nəzərdə tutulur. Gün üçün günəş lazım olduğu kimi, Qiyamət günü üçün də Məhəmməd (s) günəşinə ehtiyac var. Həmin bu Əhməd nuru Qur’ani-məciddə “siracun-munir” tə’biri ilə yada salınır.¹⁵³ Məhz bu vücud Qiyamətdə Allah hüzuruna ilkin daxil olar, onun gəlişi ilə məhşər səhnəsi işıqlanar, əbədi bir gün başlayar. Qur’anda oxuyuruq: “Yer öz Rəbbinin nuru ilə işıqlanar...”¹⁵⁴ Hazırkı ayə Qiyamət günü haqqındadır. Bir çox rəvayət və təfsirlərdə Peyğəmbər (s) və mə’sum imamların ilahi nur nümunəsi olduğu bildirilir. Bəli, Məhəmməd nuru olan ilahi nurun doğuşu ilə Qiyamət sübhü açılır, daimi bir gün başlayır. Bu nurun bərəkətindən bütün həqiqətlər cilvələnir.¹⁵⁵ Beləcə, hesab-kitab başlayır. İmam Baqir (ə) həzrət Peyğəmbərin (s) dilindən buyurur: “Mən, Allahın kitabı və Əhli-beytim (ə) birinci, ümmətim isə sonradan Əzizul-Cəbbarın hüzuruna daxil olarıq. Həmin vaxt ümmətimdən soruşaram ki, Allahın kitabı və əhli-beytimlə (ə) necə rəftar etdiniz?”¹⁵⁶