
- •1. Метады псіх.Дасл-ня: клас-цыя, харак-ка і асаблівасці выкарыстання ў працы настаўніка.
- •2. Паняцце пра адчуванне і ўспрыманне.
- •3. Паняцце пра ўвагу
- •4. Паняцце пра памяць. Улік уласцівасцей, заканамернасцей
- •5 . Паняцце пра мысленне і ўяўленне.
- •6. Паняцце пра волю і валявыя якасці асобы
- •7. Псіхалагічная характарыстыка эмацыянальнай сферы чалавека.
- •8) Паняцце аб тэмпераменце. Улік асаблівасцей тэмпераменту ў вучэбна-выхаваўчай працы.
- •9) Паняцце аб характары. Умовы яго фарміравання.
- •10. Паняцце пра асобу.
- •11 Псіхалагічны Хар-ка зносін: сутнасць, функцыі, бакі зносін.
- •12. Паняцце пра групу. Школьны клас
- •13)Міжасабовыя зносіны ў малых групах. Канфлікты, аптымізацыя сац-псіхал.Клімату ў класе.
- •14. Лідэрства і кіраўніцтва
- •15. Фактары, заканамернасці і рухаючыя сілы псіхічнага развіцця.
- •18. Культурна-гістарычная тэорыя развіцця псіхікі. (1896-1934)
- •19.Узроставыя асаблівасці псіхічнага раз-ця ў дзіцячым узросце.
- •20. Узроставыя асаблівасці псіхічнага раз-ця ў малодшым школьным узросце
- •21. Узроставыя асаблівасці псіхічнага раз-ця ў падлеткавым узросце.
- •23. Псіхалагічная харак-ка навучання. Нав.І развіццё. Сутнасць, віды і механізмы навучання.
- •25. Вучэбная дзейнасць, яе структура. Матывацыя вучэбн.Дзейнасці.
- •26. Фарміраванне ведаў і паняццяў у працэсе навучання. Умовы фарміравання паняццяў.
- •27. Псіхалагічная характарыстыка педагагічнай дзейнасці.
27. Псіхалагічная характарыстыка педагагічнай дзейнасці.
Педагагічная дз-сць – г. выхаваўчае і навучальнае ўздзеянне на вучня, накіраванасць на яго псіхічн. і асабовае раз-цё, на набыццё сіс-мы вун. Стылі педагагічнай дз-сці – сістэма спосабаў і прыёмаў,якая праяўляецца ў разнастайных умовах яе ажыццяўлення. Па Беразовіну і Каламінскаму 5 стылей пед.дзейнасці: 1)Актыўна-станоўчы (станоўчая эмацыйная накіраванасць па адносінах да дзяцнй, бацькоў, пед.дзейнасці), 2)Пасіўна-станоўчы (замкнёнасць, педантызм. Катэгарычнасць у паводзінах і мове), 3)Сітуатыўны (эмацыйная нестабільнасць), 4)Актыўна-адмоўны (яўна негатыўная накіраванасць: рэзказсць, увага на недахопах вучняў), 5)Пасіўна-адмоўны (эмацыйная вяласць, прыхаваная непрыязнь,бяздзейнасць, абыякавасць). Педагагічная прафесія – род дз-сці, асноўнай мэтай як. з’ца мэтанакіраванае навучанне і выхаванне падрастаючага пакалення.
28. Псіхалагічная характарыстыка выхавання.
Выхаванне ў вузкім сэнсе – гэта ход скіраванны на развіццё пэўных рысаў характару, эмацыйнай, валявой, матывацыйнай сферы і маральных якасцей асобы, а ў шырокім – уплыў на асобу сацыяльнага асяроддзя ўвогуле, яго розных бакоў. Складанасцямі выхавання з’яўляюцца:
слабая зваротная сувязь (як мы выхавалі – можам убачыць толькі праз гады, -дзеці не паказваюць сапраўднага ўплыву іх тых ці інш.удзеянняў настаўніка; -выхаванне ёсць вынік шматлікіх уздзеянняў на вучняў, а не толькі настаўніка, ці бацькоў; - выхаваўчыя уздзеянні настаўніка ўплываюць на вучняў не прама, а ўскосна праз іх унутраны свет, сістэму іх каштоўнасцяў.
В. мае грамадска-гістарычны характар і ў кожным грамадстве свае патрабаванні да выхавання .
Каб выхаванне было плённым яно можа быць мэтанакіраваным, сістэматычным і ажыцяўляцца з улікам добрага ведання выхаванцаў (іх станоўчых і адмоўных бакоў, тэндэнцый развіцця, ідэалаў, каштоўнасцяў, так што іх цікавіць , чым яны захапляюцца, з кім праводзяць вольны час і г.д.) перспектыў іх развіцця, складанасцяў выхавання, іначай мы будзем выхоўваць увогуле, а не канкрэтнага чалавека з яго асаблівасцямі, праблемамі, недахопамі.
Мэты В. заўжды вызначаюцца грамадствам і ў розных грамадствах яны розныя, бо розныя культуры і розныя сістэмы каштоўнасцяў і патрабаванняў для людзей.
29. Агульныя і спецыяльныя здольнасці педагога: характарыстыка, структура, узроўні развіцця
Здольнасці – індывідуальна- Ψ-ыя асабл-сці ч-ка, як. праяўляюцца ў дз-сці і з’я-ца ўмовай паспяховасці яе выкан-ня. Ад зд. залежыць хуткасць, глыбіня, лёгкасць і трываласць працэсы авалодання вун. Віды зд.: 1)агульныя – абумоўлены сац.-гіст. фактарамі, да іх адносяцца тыя зд-ці, як. важныя д/многіх відаў дз-сці (да працы, да зносін, навучанню, выхаванню і г.д- пазнавальныя зд-ці:запамінанне,мысленне, моўныя зд-ці і інш..). 2) спецыяльныя – забяспечвае магчымасць раз-ця якасц. асобы д/асобных відаў дз-сці за кошт спецыяльных задаткаў, як. адносяцца, напр, да музыкі, тэхнікі, матэмат,спорту; Па ўзроўню развіцця зд-сці падзяляюцца на: 1)адоранасць (сукупнасць агульных і спецыяльных здольнасцяў чал-ка ў вызначанай вобласці) 2) талант (адоранасць ч-ка, як рэалізуецца ў вызначанай вобласці праз спецыяльныя зд-сці, таленавітыя людзі – у сваёй эпохі); 3)геніяльнасць (адоранасць, якая выражаецца ў рэзультатах, дасягнутых у разнастайных абласцях дз-ці праз агульныя і спецыяльныя зд-сці). Прафесійна-педагагічныя здольнасці – забяспечваюць поспех менавіта ў педагагічнай дз-сці: а)дыдактычныя здольнасці (зд-сць самастойна падбіраць вучэб. мат-л, вызначаць ср-кі, прыёмы, тэхнікі і м-ды нав-ня; зд-сць па-рознаму тлумачыць адзін і той жа мат-л, каб забяспечыць яго разуменне і засваенне ўсімі вучнямі); б) перцэптыўныя (здольнасць бачыць і адчуваць, разумее вучань вывучаемы мат-л).в) экспрэсіўныя зд-сці (уменне адлюстроўваць і праяўляць свае пачуцці, эмоцыі). г)арганізацыйныя здольнасці (будаваць нав-не з улікам індывідуальнасці кожнага вучня; правільна будаваць урок, за параўнальна кароткі тэрмін дабівацца засваення значнага V мат-лу; удасканальваць сваё майстэрства: інш. наст-кі, самаадукацыя); д)камунікатыўныя (зд-сць да зносін, правільна, лагічна, зразумела, сістэмна выказваць інфармацыю); е)канструктыўныя (уменне ствараць атмасферу супрацоўніцтва і творчага працэсу, у як. м.б. найбольш эфектыўна рэалізаваць задаткі вучняў). ж) здольнасці да выхавання дзяцей: *правільна ацэньваць унутраны стан інш.; *быць прыкладам, узорам д/пераймання; *выклікаць у дзяцей жаданне вучыцца, імкненне быць лепшым, рабіць дабро; * усяляць ў ч-ка ўпэўненасць.
30. Псіхалагічны змест педагагічнай адзнакі.
Адзнака – комплексны, сістэматычны, доўгатэрміновы працэс, які заключаецца ў ступені суаднесеннасці наяўных ведаў з тым, што плануецца загадзя.
Педацэнка ў адрозненні ад адзнакі, як колькаснага паказчыку (характарыстыкі), ёсць якаснай характарыстыкай, у якой праяўляюцца адносіны настаўніка да вучня, ягоных ведаў, асобы ў цэлым.
Яна бывае непасрэднай (калі настаўнік непасрэдна ацэньвае вучня за выкананне задання ці адказ); апасяродкаванай (калі вучань ацэньваецца настаўнікам праз ацэнку іншага вучня, што выканаў заданне); не даецца аніякай ацэнкі (ацэнка адсутнічае) і настаўнік не робіць аніякіх заўваг, а проста гаворыць “сядай”. Гэта найгоршы від педацэнкі – неканструктыўны, таму вучань пачынае ацэньваць сябе праз суб’ектыныя тлумачэнні паводзінаў настаўніка, яго адносінаў да іншых дзяцей (што сказаў ім, як паглядзеў і г.д.), як ацаніў іншых і чаму, а не праз аб’ектыўную ацэнку.
Педацэнка настаўніка можа быць: аб’ектыўнай матываванай, канструктыўнай, добразычлівай, з яўным жаданнем дапамагчы вучню. Толькі ў гэтым выпадку яна будзе падахвочваць яго да пераадолення цяжкасцей, фарміраваць пазнавальнае матываванне, жаданне вучыцца.
Педацэнка выконвае наступныя функцыі: стымулюючую (падахвочванне); даследчую; арыеціровачную, рэгулюючую; санкцыйную; выхаваўчую, адукацыйную,карэктыўную.
Плённай педацэнка настаўніка будзе, калі яна стымулюе:- фарміраванне ўнутранага (сапраўднага) матывавання ў вучняў;робіцца настаўнікам з улікам іх індывідуальных асаблівасцей,. Іх актуальных патрэб;- сістэматычнага вывучэння дзяцей: плённасці педацэнкі настаўніка таксама спрыяе яе разнастайнасць.