Czas przyszły złożony

os.	I	II
1	będę kupować	będę kupował (-a)
2	będziesz kupować	będziesz kupował (-a)
3	będzie kupować	będzie kupował (-a, -o)
1	będziemy kupować	będziemy kupowały (-li)
2	będziecie kupować	będziecie kupowały (-li)
3	będą kupować	będą kupowały (-li)

będę mógł	Będę mógł kupić.	Я смогу купить.
będę musiał	Będziemy musieli pójść.	Мы должны будем пойти.
będę chciał	Będziecie chciełi pojechać.	Вы захотите поехать.

-Och, jak te dzieci wszystko drą! Jurek znów podarł nowe spodnie.

-Trudno, jeśli będą dalej tak drzeć ubranie, będą musiały chodzić w podartych rzeczach.

Ćwiczenia

Ćw. 1. Użyjcie czasowników w czasie przyszłym złożonym (II forma):

1. Ona (nosić) jasne palto. 2. Ewa (kupować) skarpety jutro. 3. Adam (przymierzać) garnitur w czwartek. 4. Helena (wkładać) nową suknię przed lustrem. 5. Tadek (musieć) kupić zielony sweter. 6. Maryjka (sprzedawać) okulary.

Ćw. 2. Odpowiedzcie na pytania, co on będzie robił (według wzoru):

Wzór: On wziął szczotkę i pastę do obuwia. - On będzie czyścił obuwie.

Wyrazy pomocnicze: jeść kolację, podrywać chłopaków, przygotowywać się do egzaminu, myć zęby, rozmawiać przez telefon, oglądać telewizję, odpoczywać czytać gazetę, chodzić po zakupy.

1. Ojciec usiadł w fotelu i wziął gazetę. 2. Babcia wzięła torbę i pieniądze. 3. Dziewczyny włożyły na siebie odjazdowe ciuchy i umalowały się. 4. Studenci wzięli słowniki, podręczniki, konspekty. 5. Wziąłem szczotkę i pastę do zębów. 6. Zasiadłam w fotelu i podniosłam słuchawkę. 7. Usiedliśmy na kanapie i włączyliśmy telewizor. 8. Dziewczyny nakryły do stołu.

Ćw. 3. Powiedzcie według wzoru:

Wzór: - Nie jedz niedojrzałych jabłek! - Nie będę jadł. -Nie jedzcie niedojrzałach jabłek! - Nie będziemy jedli.

1. - Ewo, nie pij nieprzegotowanej wody! 2. - Chłopaki, nie śpijcie na wykładach! 3. Dziewczyny, nie rzucajcie papierków na ziemię! 4. - Janku, nie depcz trawy! 5.- Dzieci, nie chodźcie po mieszkaniu w butach! 6. - Marku, nie wyprowadzaj psa bez smyczy! 7.- Studenci! Nie leńcie się! Pracujcie i uczcie się pilnie! 8.- Chłopaki! Nie podpisujcie się na murach gmachów!

"Wróżka"

Była sobie raz pewna wdowa. Miała ona dwie córki. Starsza - była to wykapana matka, zarówno z twarzy, jak i z usposobienia. Jedna i druga były tak nieuprzejme, tak zawsze odęte, że nie sposób było z nimi wytrzymać.

Młodsza córka, istny obraz ojca - była miła i uprzejma, a ponadto - rzadkiej piękności dziewczyna.

Że w ludziach podoba nam się najbardziej to, co nas samych przypomina, matka do głupoty kochała starszą córkę, niezwyczajny wstręt zaś czuła do młodszej. Kazała jej jadać w kuchni i pracować bez ustanku.

Biedne dziewczątko musiało dwa razy dziennie wędrować do strumienia po wodę i przynosić pełen dzban.

Gdy pewnego dnia młodsza córka stała nad brzegiem strumienia, ujrzała zbliżającą się kobiecinę, która podszedłszy poprosiła, aby dziewczyna dała jej się napić.

-Napijcie się matko - powiedziała piękna i wypłukawszy dzban, nabrała wody. Po czym podała dzban staruszce i podtrzymywała, gdy kobieta piła, aby miała w tym wygodę.

Gdy staruszka zaspokoiła pragnienie, powiedziała:

-Jesteś piękna, miła i uprzejma. Chcę więc cię czymś obdarzyć.

A była to wróżka, która przybrała postać wieśniaczki, aby się przekonać o uprzejmości dziewczyny.

-Oto dar ci przeznaczam - ciągnęła dalej wróżka. - Za każdym razem, gdy z ust twych padnie słowo, razem z nim padnie kwiat lub klejnot.

Gdy tylko piękna dziewczyna przestąpiła próg domu, matka jęła na nią fukać, że tak późno powraca znad strumienia.

- Przebaczcie mi matko - odrzekła nieboraczka. - Zmarudziłam.

A gdy padły z jej ust słowa, wraz z nimi padły dwie róże i dwa wielkie diamenty.

- Co to takiego? - zawołała zdumiona matka. Albo mi się w oczach ćmi, albo .....naprawdę diamenty padają z ust tej dziewczyny! Jak to się dzieje, moja córko?

Pierwszy to raz nazwała ja swoją córką, a dziewczyna, sypiąc z ust diamentami, opowiedziała jej w prostocie ducha wszystko, co jej się przydarzyło.