3 Перадавога артыкула «Музыка дзён будаўніцтва і радасці»

6 студзеня 1936 г.

[...] Наша рэспубліка ўжо мае нядрэнныя сілы ў галіне літаратуры, мастацтва, у прыватнасці ў галіне музыкі. Кожны новы год прыносіць у скарбніцу музычнай культуры новыя творы — і вялікія, і малыя — нашых савецкіх кампазітараў: Любана, Залатарова, Туранкова, Цікоцкага, Аладава, Іванава, Палонскага і іншых, якія вядомы шырокім працоўным масам рэспублікі. Іх песні — «Калгасная кастрычпіцкая», «Партызанская», «Песня Н-скай каўбрыгады», «2-я беларуская» і іншыя — вядомы не толькі ў нас, але і па-за межамі Савецкай Беларусі.

Калі ў лістападзе месяцы мінулага года кампазітары БССР былі на прыёме ў старшыні ЦВК т. А. Г. Чарвякова, ён узняў цэлы шэраг пытанняў, за ажыццяўленне якіх работнікі музычнага фронту павінны па-баявому змагацца. Але прайшло ўжо больш двух месяцаў, а значнага руху яшч і няма. Праўда, беларуская капэла на паперы ўжо створана, недзе у цішыні кампазітарскіх кабінетаў пішуцца арыгінальныя оперы, складаюцца планы выданняў зборнікаў песень, народных прымітываў, кормяцца абяцаннямі паэтаў і кампазітараў нашы піянеры, школьнікі, што скора атрымаюць новыя песні. [...]

А колькі песень народных не запісана, колькі з тых, што запісаны, ляжаць у партфелях кампазітараў, і нічога не зроблена, каб яны сталі дасягненнем шырокіх мас, каб увесь Саюз мог слухаць лепшыя ўзоры беларускай народнай творчасці. У гэтым вінавата ў першую чаргу Беларуская акадэмія навук, якая павінна арганізаваць справу запісу народных песень [...]

Рабочы і калгаснік стаў цяпер актыўным аматарам музыкі, спажыўцом, які патрабуе высокай якасці, якога ўжо не задаволяць, як гэта было яшчэ некалькі год таму назад, несуладныя гукі прымітыўных сімфоній, сюіт, песень... У кватэрах рабочых і нават калгаснікаў цяпер ужо можна бачыць не толькі балалайкі, гітары, радыё — заможнае жыццё, узросшы дабрабыт далі магчымасць былому бедняку набываць патэфоны, піяніна, раялі. I ён — гэты рабочы і калгаснік — чакае ад нашых кампазітараў баявых і радасных музычных твораў каб жыць стала яшчэ весялей, яшчэ лепей, яшчэ радаснй.

Усе работнікі культурнага фронту, і ў першую чаргу кампазітары — павінны змагацца за рост масавай музычнай культуры народа, за шырокі росквіт цягі да музыкі, аднаго з сродкаў камуністычнага выхавання. Гэта значыць у першую чаргу патрэбна заняцца плённай творчай работаіі і кіраўніцтвам музычнай самадзейнасцю, гэтым найбольш занядбаным участкам мастацкай самадзейнасці горада і вёскі.

Пара самым рашучым чынам паставіць пытанне пра музычную грамату ў нашых школах. У гэтых адносінах НКА абсалютна нічога не зроблена: дзеці канчаюць сярэднія школы і не ведаюць нават асноў, не маюць самых элементарных музычных ведаў. Больш таго, у некаторых тэхнікумах, якія рыхтуюць педагагічныя кадры, альбо вельмі дрэнна пастаўлена і дысцыпліна, альбо зусім знята з вучэбнай праграмы. Ёсць яшчэ цэлы шэраг пытанняў, якія чакаюць тэрміновага вырашэння, гэта ў першую чаргу стварэнне арыгінальнай оперы, сувязь і работа ў Чырвонай Арміі, выданне твораў нашых кампазітараў і г. д. [...]

Мастацтва Савецкай Беларусі: Зб. дакументаў і матэрыялаў у 2 т. - Мінск, 1976. - Т.1: 1917-1941. С. 274 – 276.

№ 6