28. Сюжэт і фабула літаратурнага твора. Сюжэт як сродак раскрыцця характараў персанажаў.

Сюжэт - (ад франц. - прадмет) - падзея або сукупнасць падзей у эпічных і драматычных творах, развіццё якіх дазваляе пісьменніку расчыніць характары герояў і сутнасць адлюстроўваных з'яў у адпаведнасці з аўтарскай задумай. Сюжэт - аснова формы твора.

У сюжэце вылучаюць такія структурныя элементы, як экспазіцыя, завязка, развіццё дзеяння, кульмінацыя і развязка, а таксама, у некаторых творах, пралог і эпілог. Па зацемцы Кармілава, сюжэт можна назваць "выявай падзеі або ланцугі падзей", у той час як фабула складае падзейную аснову апавядання і можа быць сцісла пераказаная.

Фабула - ланцуг, шэраг падзей у эпічным або драматычным творы, пакладзены ў аснову сюжэту. У адрозненне ад сюжэту фабулу можна каротка пераказаць. Акрамя таго, адна і тая жа фабула можа стаць асновай для мноства розных сюжэтаў (напрыклад, гісторыя аб уяўным рэвізору была выкарыстаная не толькі Гогалем, але і іншымі аўтарамі).

Гістарычна існавалі і іншыя погляды на суадносіны фабулы і сюжэту. У 1920-х гадах прадстаўнікамі Апаяза было прапанавана адрозніваць два бакі апавядання: само па сабе развіццё падзей у міры твора яны звалі "фабулай", а то, як гэтыя падзеі намаляваныя аўтарам - "сюжэтам".

Іншае тлумачэнне ідзе ад рускіх крытыкаў сярэдзіны XIX стагоддзі і падтрымлівалася таксама Весялоўскім і Горкім: яны звалі сюжэтам само развіццё дзеяння твора, дадаючы да гэтага ўзаемаадносіны персанажаў, а пад фабулай разумелі кампазіцыйны бок твора, гэта значыць то, як менавіта аўтар паведамляе ўтрыманне сюжэту. Лёгка бачыць, што значэнні тэрмінаў "сюжэт" і "фабула" у дадзеным тлумачэнні, у параўнанні з папярэднім, змяняюцца месцамі.

Існуе таксама пункт гледжання, што паняцце "фабула" самастойнага значэння не мае, і для аналізу твора суцэль досыць апераваць паняццямі "сюжэт", "схема сюжэту", "кампазіцыя сюжэту"

У аснове сюжэту ляжыць канфлікт.

Канфлікт (ад лац. "сутыкненне, барацьба") - тэматычная напруга, якое ўзнікае паміж персанажамі або іх учынкамі, на якім засноўваецца сюжэт.

Ёсць чатыры асноўных выгляду канфлікту:

"прыродны або фізічны канфлікт, калі герой уступае ў дужанне з прыродай;

"сацыяльны канфлікт, калі чалавек кідае выклік іншаму чалавеку або грамадству;

"унутраны або псіхалагічны канфлікт, калі жаданні чалавека ўступаюць у канфлікт з яго сумленнем;

"правідэнцыйны канфлікт, калі чалавек процістаіць законам лёсу або нейкага бажаствы.

Паняцце "канфлікт " ужываецца там, дзе сутыкаюцца розныя і ўвасобленыя ў дзеяннях і выказваннях асоб, жыццёвыя каштоўнасці, прынцыпы або "праўды”.

Калізія - (ад лат. - сутыкненне) - адлюстраваная ў мастацкім творы барацьба процілеглых поглядаў, інтэрасаў, імкненняў, жыццёвых прынцыпаў, якая выяўляецца ў пэўных падзеях. Тыпы калізіі: любоўная, маральная, сацыяльная і г.д.

29. Неаўтарскае слова: літаратура ў літаратуры.

Тэкст славесна-мастацкага твора спараджаецца творчай воляй пісьменніка: ім ствараецца і завяршаецца. Разам з тым асобныя звёны маўленчай тканіны могуць знаходзіцца ў вельмі складаным, нават канфліктным стаўленні да прытомнасці аўтара. Першым чынам: тэкст не заўсёды вытрымоўваецца ў адной, аўтарскай маўленчай манеры. Мастацка значным апыняецца неаўтарскае слова, названае літаратуразнаўцамі чужым словам. Бахцін размяжоўвае тры віды слоў:

- аўтарскае слова

- аб’ектыўныя словы

- словы, якія належаць 2-ум суб’ектам

Формы рэалізацыі неаўтарскага слова:

• Стылізацыя – свядомая арыентацыя аўтара на тыя стылі, якія раней існавалі ў літаратуры. Напрыклад Пушкін, Лермантаў.

• Перайманне

• Сказ – манера распаведу, спакойная рэалізацыя літаратурнай мовы. Напрыклад Зошчанка. Для беларускай літаратуры не ўласціва.

• Пародыя – пераліцоўка папярэдніх літаратурных фактаў. Пародыі, як правіла, будуюцца на рэзкай неадпаведнасці іх прадметна-тэматычнага і маўленчага планаў.

• Рэмінісцэнцыя – зварот да папярэдніх літаратурных фактаў. Напрыклад Бродскі.

- цытата

- згадка пра твор і яго аўтара

- запазычанне сюдэтаў, вольныя пераклады

- зварот да створанага іншымі відамі мастацтва

• Алюзія – зварот да папярэдніх фактаў грамадскага жыцця

• Інтэртэкстуальнасць. Увяла тэрмін Крысцева ў 1967 годзе. Тэрмін уведзены для пазначэння агульнай уласцівасці тэкстаў, якая выяўляецца ў наяўнасці паміж імі сувязяў, дзякуючы якім тэксты (або іх часткі) могуць разнастайнымі спосабамі высылацца адзін да аднаго.