Пытанне 1. Старажытная бел. Літ.: агульная панарама развіцця. Перыядызацыя. Эпохі. Стылі. Майстры.

Беларуская літаратура развівалася агульна з агульна-еўрапейскай парадыгмай (схемай).

Эпохі:

• Сярэднявечча

• Барока

• Асветніцтва

• Класіцызм

• Рэалізм

• Мадэрнізм

• Сац. рэалізм

• Постмадэрнізм

Барадулін, Алексяевіч, Разанаў – кандыдаты на Нобелеўскую прэмію.

Перыядызацыя:

1. Старажытная – 11 – п.п. 18 ст.

• Сярэднявечча (11 – 15 ст.)

- ранняе сярэднявечча

- позняе сярэдневечча

• Рэнесанс (адраджэнне)

• Барока (к. 16 – п.п. 18 ст.)

• Літаратура эпохі асветніцтва (др. п. 18 ст.)

2. Новая літаратура – др.п. 18 – 19 ст.

3. Літаратура 20 – 21 ст.

+ пісьменнікаў назваць.

Пытанне 2. Асноўныя асаблівасці старажытнай беларускай літаратуры.

1. Службова-прыкладны характар

2. Блізкасць літаратуры да публіцыстыкі

3. Палітычная тэндэнцыя

4. Гістарызмы (чытач верыў у тое, пра што пісаў пісьменнік)

5. Рэлігійнасць

6. Патрыятызм

7. Строгі атбор фактаў

8. Абстрагаванасць

9. Дэлізацыя (абстрагаванасць) шлязам ідэалізаў

10. Традыцыйнасць

11. Нарматыўнасць

12. Статычнасць вобразаў і дынаміка дзеяння

13. Сувязь з фальклорам

14. Сінкрэтызм (шматфункцыянальнасць літаратуры)

15. Сімвалізм

16. Кананічнасць

17. Этыкеты

18. Манументальнасць

19. Ананімны характар

20. Рухомасць тэкстаў

Пытанне 3. Бел. літ. ранняга Сярэднявечча. Перакладная літаратура і яе бытаванне ў Полацкім княстве.

Беларуская літаратура развівалася пад уплывам Візантыйскай літаратуры.

Першыя пісьмовыя помнікі датуюцца 10 ст. Першыя літаратурныя помнікі датуюцца 11 ст. (Тураўскае Евангелле, Слова Іаана Пол.)

Падзелы літаратуры (жанры):

1. Рэлігійныя (пераважаюць містычныя сюжэты, разважанні на дагматычныя сюжэты)/свецкія(дамінуюць рэалістычныя сюжэты і матывы)

2. Перакладныя/арыгінальныя

Жанры перакладной літаратуры:

• Біблія (Стары і Новы запавет)

• Набажэнскія кнігі (Евангелле, Апостал, Псалтыр, Службоўнік, Трэбнік)

• Патрыстыка (творы айцоў царквы) Іаан Златавуст, Васіль Вялікі, Рыгор Багаслоў, Маргарыт, Залатаструй, Іаан Дамаскін

• Агіяграфія (жыцце святых)

• Патэрыкі (гісторыі святых)

• Гістарычная проза (Хроніка Іаана Малалы, гісторыя Іосіфа Флавія, Іўдзейская вайна, Александрыя, Троя)

• Апокрыфы – твор рэлігійнага зместа не кананаванай царквы (ад Фамы, Нікадзіма, Іуды, Якава, Аповесць страціма лебедзя, Хаджэнне Багародзіцы па мукам)

• Варажбітныя кнігі (Астралогія, Гроўнік (надвор’е), Соннік, Траўнік, Фізіялог, Пчала(зборнік афарызмаў)).

• Арыгінальныя творы (жыціі, хаджнні, словы, малітвы).

Пытанне 4. Летапісанне ў перыяд ранняга Сярэднявечча. Адлюстраванне гісторыі старажытнай Русі ў “Аповесці мінулых гадоў”

Рысы летапісання ў Беларусі:

1. Строгі атбор фактаў

2. Лаканічнасць

3. Строгі атбор персанажаў

4. Цыклічнасць кампазіцый

5. Летапісы збіраліся зводы (арыгінальныя і кампелятыўныя часткі) – Аповесць мінулых гадоў, Лаўрэнціеўскі летапіс, Галіцка-Валынскі летапіс, Полацкі летапіс.

Аповесць мінулых гадоў – выдатны помнік старажытнарускай літаратуры, каштоўная крыніца нашых ведаў пра жыцце продкаў рускага, беларускага, украінскага народаў, іх гістарыную мінуўшчыну. У гэтым творы шырока адлюстравана напруджаная, гераічная барацьба ўсходніх славян супраць качэўнікаў і Візантыйскай імперыі за сваю незалежнасць, гісторыя станаўлення хрысціянства на Русі, сацыяльная і рэлігійная барацьба ў Кіеўскай дзяржаве і інш. У гэтым зводзе захаваліся таксама ўнікальныя звесткі па гісторыі розных усходнеславянскіх гарадоў і зямель.У тым ліку Полацка, Полацкай зямлі, пра першых полацкіх князеў Рагвалода і яго дачку Рагнеду, Брачыслава і яго сына Усяслава чарадзея, апетага у “Слове пра паход Ігаравы”

Аповесць мінулых гадоў – твор глыбока патрыятычны, яркі сведка высокаразвітай гістарычнай самасвядомасці ўсходніх славян 11 – 12 ст. Летапісец зыходзіў з уяўлення аб агульнасці паходжання ўсіх славян і праводзіў ідэю гістарычнага адзінства і палітычнай незалежнасці усходнеславянскіх зямель.

Найбольш яркія ў літаратурна-мастацкіх адносінах яго апавяданні – найлепшыя старонкі старажытнарускай гістарычна-дакументальнай прозы.

Працягам Аповесці мінулых гадоў быў Кіеўскі летапіс, які складаўся на працягу 12 ст. Як помнік пачатку феадальнай раздробленнасці ен засведчыў звужэнне гістарычнага кругагляду летапісцаў таго часу, якія сталі выразнікамі мясцовых інтэрэсаў і поглядаў, іх увага сканцэнстравана амаль выключна на падзеях, што датычацца Кіева і Кіеўскай зямлі, а сам летапіс месцамі пераходзіць у сямейны дзеннік кіеўскага князя. Для беларускага чытача і даследчыка беларускай гісторыі Кіеўскі летапіс цікавы яшчэ тым, што ў ім захаваўся шэраг арыгінальных і вельмі каштоўных звестак па гісторыі Полацкага княства. Некаторыя з іх асобныя вучоныя лічаць полацкімі і сваім паходжаннем, бачаць у іх фрагменты згубленага Полацкага летапісу. Так, пад 1159 г. у Кіеўскім зводзе змешчана напісанае відавочцам падрабязнае апавяданне пра паўстанне палачан супраць князя Расціслава Глебавіча і вяртання ў Полацк пасля пяцігадовага выгнання князя Рагвалода Барысавіча.