- •1. Предмет, функции и методы политологии, её место в с-ме обществ.Наук
- •2. Пол-ка как общественное явление.
- •3. Сущность, структура и функции политической власти.
- •4. Полит.Режим: сущн-ть, критерии, типы.
- •5. Демократия: теория и практика.
- •6. Сущн-ть, структура и ф-ии полит.С-мы общ-ва
- •7. Полит. С-ма рб
- •8. Гос-во, её ф-и и структура
- •9. Формы гос.Устройства (управления)
- •10. Формы территориального устройства.
- •11. Сущн-ть и пр-ки правов.Гос-ва
- •12. Гражд. Общ-во, осн. Усл-я его формиров-я и функциониров-я
- •13. Институты гос.Власти в рб
- •14. Полит. Партии: сущн-ть, стр-ра, ф-и, типология
- •15. Партийн. С-мы и их типология
- •15. Станаўленне шматпартыйнай сістэмы ў рб
- •17. Обществ.Объедин-я, место и роль в полит. Жизни общ-ва
- •18. Обществ.Объединения в рб
- •19. Полит.Пр-сс: сущн-ть, структура и стадии протекания
- •20. Теория и практика полит.Модернизации общ-ва
- •21. Полит. Д-ть как основа полит.Жизни общ-ва
- •22. Полит.Участие: сущн-ть, формы, типы, ур-ни, факторы
- •23. Полит.Элита: сущн-ть, ф-и, типология
- •24. Осн. Ф-ры, условия и пути формиров-я полит. Элиты
- •25. Полит. Лидерство и его сущн-ть
- •26. Типология полит.Лидерства
- •27. Выборы и избирательное право
- •28. Избирательн. С-мы
- •29. Избират. С-ма рб
- •30. Избират. Кампания и её осн.Стадии.
- •31. Полит. Ку-ра, её сущн-ть, стр-ра и ф-и
- •32. Политическ. Социализация как пр-сс включения л-ти в пол-ку
- •33. Полит.Конфликты: сущн-ть, типы, этапы, пути урегулиров-я
- •34. Полит. Кризисы: предпосылки, проявл-я, этапы, виды, пути выхода
- •35. Гос. Политика и управл-е как категории полит.Науки
- •36. Гос. Молодёжн. Пол-ка в рб
- •37. Пол-ка гос-ва в сфере конфес. Отнош-й в рб
- •38. Политика и религия
- •39. Этнопол. Пр-ссы в соврем. Мире. Нац. Пол-ка в рб
- •40. Сущн-ть и осн. Субъекты междун. Отнош-й
- •41. Внешн. Пол-ка в с-ме междун. Отнош-й
- •42. Геопол-ка и пр-ссы глобализ-и в соврем мире
- •43. Междун. Орг-и: сущн-ть, типы, ф-и
- •44. Глобальн. Проблемы соврем-ти и роль междун.Орг-й в их реш-и
- •45. Оон: стр-ра, ф-и, проблемы реформир-я
- •46. Внешн. Пол-ка рб: осн. Напр-я и приоритеты
- •47. Источники и ресурсы власти
- •48. Проблема легитимности и легальности власти
- •49. Типология полит.С-мы общ-ва
- •50. Тоталит.Полит.Режим: понятие, пр-ки, разнов-ти
- •51. Сущн-ть, пр-ки и осн. Разн-ти соврем. Авторит. Режимов
- •52. Демокр. Режим. Пробл. Перехода от тотал. И автор. Режимов
- •53. Осн.Теории происх-я гос-ва
- •54. Формир-е правов. Гос-ва и общест. Объед-я в рб
- •55. Типол-я полит. Пр-сса
- •56. Р-е предст-й о лидерстве в ист-и полит мысли
- •57. Осн. Типы полит. Ку-ры
- •58. Полит.Повед-е л-ти
55. Типол-я полит. Пр-сса
Палітычны працэс адлюстроўвае палітычную рэальнасць, якая фарміруецца не па жаданню лідараў і распрацовак вучоных, а з'яўляецца вынікам скрыжаванняў, барацьбы інтарэсаў розных палітычных сіл, сацыяльных груп, паводзін гэтых груп і грамадзян, іх уяўленняў аб тым, што яны хацелі б атрымаць ад урада і дзяржавы.
Палітычны працэс – гэта сукупная дзейнасць суб'ектаў, шляхам якой адбываецца фарміраванне, змяненне, пераўтварэнне і функцыяніраванне палітычнай сістэмы грамадства. Палітычны працэс – гэта тэхналогія ўвасаблення ўлады. Змест палітычнага працэса можа быць розным: распрацоўка якой-небудзь канцэпцыі, фарміраванне грамадскай думкі, стварэнне новых кіруючых структур, правядзенне выбараў і г.д.
Складаецца з наступных элементаў: - суб'екта, носьбіта ўлады; - аб'екта, які павінен быць створаны альбо дасягнуты як мэта працэса; - сродкаў, метадаў, рэсурсаў, выканаўцаў працэса.
Арганізацыя палітычнага працэса пачынаецца з ідэі, распрацоўкі плана, канцэпцыі. Затым, выбіраецца мэта, далей задачы, сродкі, метады, рэсурсы, выканаўцы, тэрміны і г.д.; колькасць удзельнікаў, іх склад. Выканаўцы павінны адпавядаць узнятымі перад імі задачамі і валодаць адпаведнымі сродкамі, ведамі, навыкамі. У працэсе рэалізацыі розных палітычных праектаў фарміруецца палітычнае жыццё краіны. Нязгода паміж элементамі альбо разбурае працэс, альбо прыводзіць да непрадбачных вынікаў. Вынік палітычнага працэса залежыць ад сукупнасці як унутраных, так і знешніх фактараў. У праекце палітычнага процэсу павінны ўлічвацца як унутраныя, так і знешнія фактары, але ж менавіта ўнутраныя здольныя разбурыць працэс, змяняючы колькасць яго актыўных прыхільнікаў і ўдзельнікаў, тэрміны завяршэння і вынікі.
У навуковай літаратуры вылучаюць наступныя рэжымы існавання палітычнага працэсу: а) рэжым функцыяніравання; б) рэжым развіцця; в) рэжым упадку.
Ва ўмовах рэжыма функцыяніравання палітычная сістэма вытварае склаўшыеся адносіны паміж грамадзянамі і дзяржаваю, элітамі і масамі. Уладныя структуры больш прытрымліваюцца традыцыі, чым укараняюць новае; выкарыстоўваюць састарэлыя, звычайныя механізмы ўладарства, пераемнасць у развіцці палітычных сувязяў. Падобнае было ў 1970-я – 1980-я гады ў СССР, у час кіравання дзяржаваю Л. Брэжнева, што прывяло да "застою", які парадзіў крызіс і абвастрэнне адносінаў паміж уладаю і народам, калапс эканомікі.
Ва ўмовах рэжыма развіцця ўлады імкнуцца вывесці палітыку на новы ўзровень, прымяніць метады кіравання, якія адпавядаюць адбываючымся пераменам як унутры грамадства, так і на міжнароднай арэне. Пры гэтым палітычнае развіццё суправаджаецца барацьбой розных тэндэнцый і ідэалагічных накірункаў. У выніку адбываецца рух наперад, паляпшаецца жыццё народа, узрастае легітымнасць улады, аднаўленне і ўдасканаленне эканомікі. Напрыклад, у пасляваенны час у заходнееўрапейскіх дзяржавах адбылося ўзмацненне сацыяльнай абароны насельніцтва, змяншэнне супярэчнасцей, узмацненне дзяржаўнага рэгуліравання эканомікі. Пасля "нафтавага шока" 1973 года, які быў выкліканы палітыкай арабскіх краін, было вырашана ўкараняць рэсурсазберагаючыя тэхналогіі. Своечасовасць змен дазваляе дзяржаве прыстасавацца да новых умоў, пераадлолець крызісы, пазбегнуць значнай сацыяльнай канфрантацыі.
Ва ўмовах рэжыма ўпадку назіраецца распад палітычнай цэласнасці, перавага цэнтрабежных тэндэнцый над інтэграцыяй. Рашэнні, якія прынімаюцца ўладамі, не выконваюцца, улада губляе легітымнасць, давер народа.