- •4. Odziaływanie języka angielskiego nie ogranicza się (jak dawniej) tylko do klasycznych
- •1619 Biernik
- •I. W deklinacji rzeczownikowej swoistš końcówkę -ę majš tylko rzeczowniki żeńskie zakoń-
- •I 2. W liczbie mnogiej wszystkie rzeczowniki niemęskoosobowe, np. Zapraszamy panie, ob-
- •1621 Błľd językowy
- •1. Błędy fleksyjne. Polegajš one na:
- •2. Błędy składniowe. Polegajš one na wyborze niewłaciwego wzorca składniowego, czyli
- •1. Błędy słownikowe (wyrazowe)
- •2. Błędy frazeologiczne
- •Imiesłowu przymiotnikowego czynnego, imiesłowu przysłówkowego współczesnego. Imiesło-
- •1627 Czasownik
- •Inne zasady obowišzujš przy używaniu w trybie rozkazujšcym czasowników zaprzeczo-
- •1997. 02. 24. Por. Liczebnik. (h.J.)
- •Istotę procesu słowotwórczego, nie za - czynnik towarzyszšcy. Por. Derywat, for-
- •I ich połšczeń w sposób charakterystyczny dla jakiej gwary ludowej. Sš one zwykle ocenis
- •1. Połšczenia z czasownikami rzšdzšcymi stale tym włanie przypadkiem, np. Dokonać,
- •3. Dopełnienie bliższe narzędnikowe występuje najczęciej po czasownikach oznaczajš-
- •I niełaskę (biernikowe); opromieniony sławš, cieszšcy się autorytetem, grajšcy na cytrze, tań-
- •I kie, gie, wymawianie ly zamiast li), a także bez artykulacyjnych wpływów obcych (np. Wy-
- •1637 Eufemizmy
- •Ironii, szyderstwa czy wulgarnoci. O wiele trudniej rozpoznawalne sš teksty kłamliwe, za-
- •Innym powodem stosowania eufemizmów jest chęć uniknięcia okreleń nazywajšcych
- •2. Zaimek osobowy wy może być używany w wypowiedziach kierowanych do dzieci, a do
- •3. Do każdej osoby dorosłej, z wyjštkiem duchownych, można się zwrócić per proszę pa-
- •1641 Formy grzecznociowe
- •1643 Homonimia
- •Imiona Imiona obok nazwisk, pseudonimów I przezwisk tworzš oddzielnš klasę nazw
- •Imiona obce, także w wersji oryginalnej, należy, jeli to tylko możliwe, włšczać do typów
- •Interpunkcja 1654
- •4. Wyrazy modalne, ekspresywne, partykuły, a więc takie słowa, jak: widocznie, na pew-
- •1. Służy do zapisu przytoczeń: cytatów wielozdaniowych, wypowiedzeń, wyrażeń I poje-
- •2. Służy do wyodrębnienia wyrazów użytych ironicznie, np. Hrabina" okazała się zwykłš
- •Istotnym składnikiem jego tożsamoci. Tak więc język jest pojmowany jako wartoć - cza-
- •I nie można się nimi posługiwać we wszystkich sytuacjach, nie należy ich jednak dyskredy-
- •Inne nieoficjalne odmiany mówione majš ograniczony zakres używania I nie obejmu
- •1661 Język I jego odmiany
- •1663 Koniugacja
- •I bierne odmieniajš się przez przypadki, liczby I rodzaje, np. Oczekujšcy (klient} d. Ip ocze-
- •Imiesłów powstaje tylko od czasowników przechodnich, np. Napisany, wykonany, malowany,
- •I składniowš.
- •1667 Kryteria poprawnoci językowej
- •Ich konfliktu należy zdecydować, które z nich jest ważniejsze, istotniejsze przy ocenie kon-
- •1669 Kultura języka
- •Istotna jest hierarchia stosowania wymienionych tu kryteriów poprawnociowych, ko-
- •I opisowego (np.Badania wiadomoci językowej czy zróżnicowania normy). Powoduje to cza-
- •Inne podsystemy językowe. Najdobitniej zaznaczył się w słowotwórstwie, doć wyranie
- •1675 Liczebnik
- •1677 Liczebnik
- •I trzy ósme kilograma marchwi przedszkole zużywa na jeden obiad.
- •I nieosobowych mamy do czynienia zwłaszcza przy rzeczownikach na -ak, np. Bliniak, cher-
- •Interesowania takiej osoby znajdš się oczywicie wyrazy zapożyczone, nierzadko uważane za
- •I samo znaczenie. To z kolei stwarza doskonałe warunki do zrobienia z nich sprawnego na-
- •1685 Narzędnik
- •1. Po czasownikach oznaczajšcych różne formy rzšdzenia (verba regendi) wyrazy w na-
- •4. Orzecznik przybiera regularnie formę narzędnika, jeżeli jest rzeczownikiem lub zaim-
- •1. Odmieniajšc nazwiska polskie dwu- lub więcejsylabowe, w których wygłosowa głoska
- •2. W nazwiskach obcych, w których spółgłoska k jest w pimie oddawana przez literę c, np.
- •V. Odmiana nazwisk kobiet - liczba pojedyncza I mnoga
- •VIII. Tworzenie nazwisk odmężowskich I odojcowskich
- •1697 Nazwiska
- •II. Nazwy żeńskie
- •Iowelas).
- •Itd. W zakresie słowotwórstwa w normie użytkowej akceptowalne jest tworzenie przymiotni-
- •I osiemnastka 'przyjęcie wydawane z okazji osiemnastych urodzin' (wczeniej 'liczba osiem-
- •1705 Nowomowa
- •Istotna jest także funkcja dystorsyjna (zakłócajšca) dezinformowania odbiorców przez
- •Innš funkcjš nowomowy jest manifestowanie za jej pomocš przez władzę obecnoci czy
- •I michniki. Wobec przeciwników stosuje się też ostrzejsze epitety: zaplute karty reakcji,
- •Iranu, Kamerunu, Kairu, Londynu, Madrytu, I jš włanie należy uznać za typowy wykład-
- •I Tarnobrzeg Tarnobrzega.
- •1711 Okolicznik
- •4. Jeżeli podmiot jest uzupełniony przez dopowiedzenie (rozwijajšce jego treć), formę
- •I którym przypisuje się czynnoć (Lekarz stawia diagnozę), stan (Przedszkolak pi) czy właci-
- •Inne rozwinięte podmioty majš takie cechy gramatyczne (liczba, rodzaj), jak ich składnik
- •I interpunkcyjne sš, w przeciwieństwie do norm cile językowych, oparte na regułach kon-
- •I procesach w nim zachodzšcych.
- •Ich obce pochodzenie, ale także to, że można je bez szkody zastšpić wyrazami rodzimymi
- •Imka ta, liczby mnogiej nadawanej rzeczownikowi derby (te derby zamiast tradycyjnego
- •I form wyrazowych charakterystycznych dla innych odmian języka. Będzie to więc, na prz;
- •Innym postulatem perfekcjonistów" jest używanie wyrazów tylko zgodnie z ich znacze-
- •I tautologii. Niepoprawne, bo nielogiczne, gdyż redundantne, sš okrelenia (częste w języki
- •Innym błędem zwišzanym z użyciem omawianej kategorii wyrazów jest umieszczanie
- •1. Końcowa spółgłoska tematyczna przymiotników okrelajšcych rzeczowniki męskoos'
- •I przyrostka (podol-ski, nie: podols-ki). Por. Przedrostek, formant, podstawa
- •I okolicznociowe.
- •I przyimków, np. Mieszkać obok; Podejć bliżej; Rozejrzeć się dokoła (użycia przysłówkowe),
- •1735 Regionalizmy
- •4. Istnienie rzeczowników o rodzaju nietypowym, np.:
- •Ich podstawowego składnika, czyli formy osobowej orzeczenia. Konstrukcji tych używamy
- •1. Równoważnik I zdanie główne powinny mieć wspólny podmiot mianownikowy (wyra-
- •2. Równoważnik I zdanie główne muszš wyrażać pewne relacje czasowe, których rodzaj
- •I frazeologicznych oraz zapożyczeń ogólnosystemowych.
- •I pojęcia, np. Ojciec, informatyk, żubr, orzeł, karp, drzewo, kamień, różanecznik, rzeka, rze-
- •Imiennej podmiot (człon konstytutywny), przydawka (człon zależny, podrzędny); b) w gru-
- •3. Typowe dla deklinacji rzeczowników sš obocznoci spółgłoskowe (jakociowe) I samo-
- •I. Odmiennoć przez liczby nie przysługuje dwom kategoriom rzeczowników: l) majšcych
- •II. Odmianie przez przypadki nie podlegajš rzeczowniki (pochodzšce z łaciny) rodzaju nija-
- •III. Ogromne zróżnicowanie wyrazów należšcych do tej częci mowy oraz duży udział zapo-
- •I wielkich liter, np. HPa (hektopaskal).
- •I w każdym typie tekstu. Jest to słownictwo wspólne różnym odmianom języka.
- •120.000 Wyrazów, gdyż do tego należy jeszcze doliczyć słowa używane w poszczególnych
- •Innym sposobem porzšdkowania leksyki jest grupowanie wyrazów w pola semantyczne,
- •1749 Słownictwo zawodowe
- •I obscenicznych.
- •Ich w takich wypadkach jest traktowane jako usterka stylistyczna. Profesjonalizmy bywajš
- •1751 Sprawnoć językowa
- •I zrozumiałej).
- •Itd. Wzięcie pod uwagę nastawienia odbiorcy nakazuje w rozmowie oficjalnej wybierać słowa
- •Istotnych treci, nie zwracać uwagi na potrzeby I możliwoci percepcyjne odbiorców itp.
- •Ich interpretacji, a następnie ułożeniu z nich takiej całoci, która ma najlepiej służyć celowi,
- •Itd. Jasnoć, przejrzystoć wypowiedzi jest też zakłócana przez błędy językowe, zwłaszcza
- •I jego odmiany, sprawnoć językowa. (a.M.)
- •Inny sposób realizacji tej czynnoci, ma też inne nacechowanie ekspresywne. Wymiennoć
- •Ich wartoci.
- •Iste, nieznane językowi ogólnemu modyfikacje znaczenia podstawy, np. Nadtemperatura
- •1763 Terminologia
- •I wspomnianych już nazw wytworów I rezultatów czynnoci.
- •1765 Terminologia
- •3. W następnej kolejnoci należy uwzględnić kryterium zwyczajowe, odwołujšce się do
- •4. Jako ostatnie warto uwzględnić także frekwencyjne kryterium oceny neosemantyz-
- •Integralnymi elementami systemu terminologicznego I ich kolejne użycia w nowych znacze-
- •1767 Tytuły
- •I mogš razić niektórych członków danej społecznoci, niemniej majš charakter obiegowy I sš
- •6. Zaimek zwrotny się w swojej podstawowej, tradycyjnej funkcji wskazuje istotę
- •6. Skrótowa forma zaimka on, występujšca po niektórych przyimkach rzšdzšcych bierni-
- •1773 Zapożyczenia
- •3. Poczštek I koniec zdania - jako miejsca, na które pada akcent logiczny - powinny być
- •1777 Zdanie
- •II. Miejsce przydawek rzeczownych, dopełniaczowych I przyimkowych jest stałe - po wyrazie
- •Imkowych (najczęciej w narzędniku lub w miejscowniku), np. Powiedziałam córce prawdę;
- •1779 Zdanie
- •I wyrażeniach jak: Jeliby ci milczeli, kamienie wołać będš; Nie miećcie (lub: nie rzucajcie)
- •III"); między Scyllš a Charybdš (Homer Odyseja"); Mów do mnie jeszcze (Preludia" k. Tet-
- •1. Podział tradycyjny (Stanisława Skorupki) odwołuje się do budowy połšczeń frazeolo-
- •2. Nowszy podział (Andrzeja Łowickiego, Anny Pajdzińskiej) odwołuje się do funkcji
- •Informacje sš sprzeczne. Podobny błšd ilustruje przykład: Woda sodowa uderzyła mu do gło-
- •4. Jeżeli funkcję podmiotu pełniš takie wyrazy jak: doktor, ekscelencja, magnificencja,
- •1785 Zwiľzki składniowe
I osiemnastka 'przyjęcie wydawane z okazji osiemnastych urodzin' (wczeniej 'liczba osiem-
nacie' lub 'autobus, budynek, pokój, tramwaj oznaczony numerem osiemnastym'). Rzeczow-
niki kolumna, wieża zaczęły być nazwami elementów i całoci sprzętu nagłaniaj šco-odtwa-
rzajšcego; wóz od dawna oznacza także 'samochód'. Tradycyjne znaczenie wyrazu dialog
zawęziło się w dzisiejszych tekstach publicystycznych do 'negocjacji', natomiast Europejczyk
to nie tylko 'mieszkaniec Europy', lecz także 'zwolennik gospodarczego, politycznego i woj-
skowego połšczenia Polski z Europš Zachodniš'.
Tego typu zmiany odbieramy jako spodziewane, w naturalny sposób nawišzujšce do tra-
dycji językowej. Sš one szczególnie popularne w słownictwie specjalnym. Od dawna były
chętnie wyzyskiwane do celów terminologicznych takie np. grupy nazw ogólnopolskich, jak
nazwy częci ciała i zdrobnienia od nich, np. główka, szyjka, ršczka, nosek, stopka, nóżka,
noga, palec, czy nazwy istot żywych, np. baranek, bocian, gšska, koza, żuraw.
W nowych i doć zaskakujšcych znaczeniach używa się żartobliwie lub ironicznie - ta-
kich np. wyrazów jak beton, konserwa 'nieprzejednani zwolennicy starego porzšdku politycz-
nego, wrogowie reform', internat 'obóz dla internowanych', odwilż 'złagodzenie terroru poli-
tycznego', utrwalacz 'ten, kto walczył zbrojnie z opozycjš politycznš o utrwalenie władzy
1705 Nowomowa
ludowej', próchnica 'rodzice i ludzie z ich pokolenia' (w żargonie młodzieżowym; do niedaw-
na: wapniaki, metalowcy).
Niekiedy nowe znaczenie jakiego wyrazu powstaje pod wpływem języka obcego. Angiel-
skie znaczenie czasownika korespondować 'harmonizować, pasować do czego' współistnieje
już dzi ze znaczeniem tradycyjnym (przejętym z łaciny) 'prowadzić korespondencję'. Rze-
czownik promocja, także w wyniku oddziaływania angielszczyzny, już od kilku lat znaczy
'reklama, popieranie, propagowanie' (promocja filmu polskiego za granicš, promocja najnow-
szego słownika, promocja przemysłu przetwórczego), ale występuje także w użyciach trady-
cyjnych l) 'ocena szkolna po roku nauki, kwalifikujšca ucznia do następnej klasy' (Brat
nie otrzymał promocji), 2) 'przyznanie, nadanie stopnia naukowego lub wojskowego; ceremo-
nia nadania takiego stopnia' (promocja doktorska, oficerska). Również język angielski wpły-
nšł na znaczenie przymiotnika ekologiczny, poczštkowo: 'rodowiskowy, zwišzany z ekologiš;
dotyczšcy zwišzku warunków zewnętrznych z życiem rolin i zwierzšt', a obecnie także
'zdrowy, nie zanieczyszczajšcy rodowiska', np. żywnoć ekologiczna, materiał ekologiczny,
opakowanie ekologiczne, pralnia (!) ekologiczna. Substantywizowany przymiotnik zieloni, od-
noszšcy się niegdy (w stylu potocznym) do ludzi niedowiadczonych, zyskał znaczenie 'oso-
by walczšce o ochronę rodowiska naturalnego'.
Neosemantyzmy nie sš błędami językowymi, jednak przy ich używaniu, zwłaszcza we
wstępnej fazie upowszechniania się nowego znaczenia, należy bardzo starannie dobierać kon-
teksty, w których ono występuje, aby zapobiec wszelkim nieporozumieniom, zwišzanym
z użyciami tradycyjnymi. Stosowanie neosemantyzmów w terminologii naukowej i technicznej
należy ograniczyć tylko do takich sytuacji, w których nie można użyć ani neologizmów słowo-
twórczych, ani zapożyczeń. W słownictwie naukowo-technicznym na aprobatę zasługujš przede
wszystkim takie neosemantyzmy, które w maksymalnym stopniu nawišzujš do znaczeń ogól-
nopolskich. Por. ANGLICYZMY, NEOLOGIZM, TERMINOLOGIA, ZAPOŻYCZENIA. (H.J.)
NOWOMOWA W państwach o ustroju totalitarnym jest to język władzy i kontrolowa-
nych przez niš rodków upowszechniania informacji, służšcy szeroko pojmowanej propagan-
dzie i wykorzystywany do arbitralnego manipulowania nastrojami i zachowaniami społecz-
nymi, majšcy także na celu uformowanie mylenia całego społeczeństwa w sposób narzuco-
ny przez władzę. Nowomowa jest wytwarzana wewnštrz rzšdzšcej siły politycznej (partii
bšd innej organizacji totalitarnej) i przenika następnie do języka urzędowego, a częciowo
także do potocznego.
Ażeby wytworzyła się nowomowa, totalitarna władza musi mieć monopol informacyjny.
Najwyrazistszym znakiem tego monopolu jest państwowa cenzura prewencyjna. Podlegajš
jej wszystkie teksty publiczne wygłaszane i pisane, wskutek czego władza nie dopuszcza
do rozpowszechniania wiadomoci i poglšdów, które uznaje za niewłaciwe. W skrajnych wy-
padkach cenzura dotyczy także zachowań i postaw pozawerbalnych (np. ubioru, sposobu by-
cia). Muszš też istnieć takie rodki upowszechniania informacji, które zapewniajš szybkie
rozpowszechnienie informacji na całym terytorium, powodujš niemal jednoczesne jej dotar-
cie do wszystkich członków społeczeństwa. Dlatego o zjawisku nowomowy mówi się dopiero
w odniesieniu do wieku XX, choć manipulowanie przez władzę informacjami i próby wpły-
wania za pomocš języka na nastroje i zachowania społeczne sš tak stare, jak sama władza
totalitarna.
Nowomowa pełni w państwie totalitarnym kilka funkcji. Za najważniejszš należy uznać
jej funkcję perswazyjnš: wpojenie odbiorcom okrelonych ocen, postaw i przekonań. Przyję-
cie za swój wiatopoglšdu władzy przez każdego członka społeczeństwa i zgoda na jej sys-
tem wartoci immanentnych (w tym przede wszystkim moralnych), prowadzšce do zniewo-
lenia umysłu", sš ostatecznym celem nowomowy.
