шпоры

10 мая 1924 СССР звярнуў увагу Польшчы на тое, што «пераслед нацыянальных меншасцяў прынялі масавы і сістэматычны характар», і прывёў канкрэтныя факты гвалту польскіх уладаў над насельніцтвам усходніх ускраін. Натуральна, Варшава адхіліла гэтыя прэтэнзіі, абвясціўшы іх умяшаннем ва ўнутраныя справы Польшчы. 12 жніўня ў ходзе перамоў з Англіяй савецкая бок зноў заявіла аб неабходнасці прадастаўлення насельніцтву Усходняй Галіцыі права на самавызначэнне. Польскі бок 23 Жніўня заявіла Маскве, што ніякага пытання аб Усходняй Галіцыі не існуе, і ўзмацніла карныя меры супраць беларускага і ўкраінскага насельніцтва. Натуральна, СССР 5 верасня пацвердзіў нязменнасць сваёй пазіцыі ў пытанні аб рашэнні лёсу Усходняй Галіцыі, а 9 Верасень абверг выказаныя ў інтэрв'ю польскага ваеннага міністра В. Сікорскага абвінавачванні СССР у арганізацыі "бандыцкіх нападаў на нашай усходняй мяжы» [4, 5, c. 323 - 326, c. 444-448].

У адказ польскі бакамі 16 верасня заявіла, што згодна з Рыжскай дамовы абодва бакі адмовіліся ад «усякіх правоў і дамаганняў на зямлі» па абодва бакі мяжы, і таму савецкая бок не мае права рабіць заўвагі па пытанні аб Усходняй Галіцыі, якая з'яўляецца тэрыторыяй Польшчы. Верасень 22 Масква паказала, што яе заявы ставяцца не да фактычнай прыналежнасці тэрыторыі Усходняй Галіцыі, а да той форме, у якой гэтае пытанне было вырашана без удзелу СССР і без уліку думкі самога насельніцтва гэтай тэрыторыі, што было ў свой час абяцана краінамі Антанты. Што тычыцца папрокаў Варшавы ўмяшання ва ўнутраныя справы Польшчы, на гэта было справядліва заяўлена, што падтрымка польскім прадстаўніком у Лізе Нацый грузінскага эмігранцкага ўрада ў абстаноўцы бунту ў Грузіі і з'яўляюцца прамым умяшаннем ва ўнутраныя справы СССР[5, c. 326-327].